پس از گذراندن دوران دبیرستان در رشته ریاضی فیزیک در مدرسۀ سمپاد، وارد دورۀ کارشناسی مهندسی معماری در دانشگاه شیراز شدم. در طی تحصیل، به علاقه‌ام به مباحث تئوری و پژوهشی در این رشته در مقایسه با مباحث عملی و فنی پی بردم و کارشناسی ارشد گرایش مطالعات معماری ایران را در دانشگاه شهید بهشتی انتخاب کردم. دوره‌ای که مرا به دنیای بزرگ علوم انسانی وارد کرد و در فهم من از تاریخ نقش بسزایی داشت. در طی تحصیل در این دوره متوجه شدم که تاریخ ایران، و به طور خاص تاریخ معماری ایران، ابعاد ناشناختۀ فراوانی دارد که کمتر به آن پرداخته شده است و بنابراین جای پژوهش بسیار دارد.

در ادامۀ مسیر با ورود به دورۀ دکتری معماری در دانشگاه علم و صنعت و با مقایسۀ تاریخ معماری با دیگر گرایش‌های فنیِ معماری، ضعف‌های دیگری در این حوزه بر من عیان شد. تالیفات بین‌المللی استادان و پژوهشگران در ایران در زمینۀ تاریخ معماری ایران به طور قابل توجهی کمتر از دیگر گرایش‌ها و حضور آنان در عرصه‌های بین‌المللی بسیار کمرنگ بود. بنابراین در طی دوران دکتری تلاش کردم تا با استادها و پژوهشگران این حوزه در خارج از کشور ارتباط برقرار کنم. ارتباطی که منجر به نوشتن مقاله‌ای مشترک با یکی از این پژوهشگران و چاپ آن در یکی از مجلات معتبر بین‌المللی و ارائۀ نتایج پژوهشی دیگر در یکی از پنل‌های کنفرانس ECIS در هلند در کنار محققان برجسته‌ای از کشورهای مختلف بود.

شرکت در این کنفرانس که هر چهار سال یک بار در اروپا برگزار می‌شود با حمایت موسسه حامی ممکن شد و فرصت بزرگی بود برای آشنایی و برقراری ارتباط با صاحب‌نظران ایرانی و خارجی از کشورهای مختلف که تحقیق آنها در حوزۀ مطالعات ایرانی بود. امیدوارم که این گام‌ها زمینه‌ساز حضور هرچه بیشترِ محققان ساکن ایران در عرصه‌های بین‌المللی باشد، کسانی که جای خالی‌شان به خصوص در کنفرانسی با این موضوع بسیار حس می‌شد.