سال ۱۳۷۵ در شهر مشهد متولّد شدم و سال‌های دانش‌آموزیم را در شهرهای مختلف خراسان و نهایتاً تهران گذراندم. از میانه‌های دوران راهنمایی دریافتم که کاری را که می‌خواهم در زندگی‌ام انجام دهم بایستی در رشتۀ ادبیات بجویم، به همین علّت با وجود مخالفت‌های فراوان و پس از گرفتن دیپلم ریاضی‌فیزیک از دبیرستان فرزانگان تهران، با کسب مدال طلای المپیاد ادبی در سال ۱۳۹۲ توانستم دانشجوی دورۀ کارشناسی ادبیات فارسی دانشگاه تهران شوم و کمی بعدتر رشتۀ ادبیات فرانسه را نیز به‌عنوان رشتۀ دومم برگزیدم. در این میان کم‌کم متوجه شدم که آنچه برای من پرسش‌برانگیز است نه جنبۀ هنری ادبیات که جنبۀ زبانی آن است. مطالعاتم در زمینۀ زبانشناسی و به‌طور ویژه زبانشناسی تاریخی، مرا از این موضوع مطمئن کرد. آنچه در این مطالعات ناخوشایند یافتم ضعف محقّقان ایرانی در این مطالعات بود؛ هرچند آنان موضوع این تحقیقات را خوب می‌شناختند و موادّ تحقیق را بیشتر در دسترس داشتند، ناآشنایی با روش‌های علمی مطالعات زبانشناسی و دوری خواسته و ناخواسته‌ از فضای جهانی این مطالعات سبب شده بود که غالب محقّقان ایرانی نتوانند به قدری که باید این مطالعات را پیش ببرند. این شد که من تصمیم گرفتم پیش از آغاز دورۀ کارشناسی ارشد زبان‌های باستانی ایران، در یکی از معتبرترین رویدادهای مربوط به زبانشناسی تاریخی شرکت کنم تا با روش‌های به‌روز تدریس و مطالعۀ زبان‌های باستانی آشنا شوم. دانشگاه لایدن دانشگاهی صاحب‌مکتب در زمینۀ زبانشناسی هندواروپایی است و در این رویداد هر سال بهترین اساتید دانشگاه‌های سراسر جهان دعوت می‌شوند تا بر حسب مطالعات خود کلاسی ارائه کنند. من کلاس‌های مربوط به زبانشناسی ایرانی و مبانی زبانشناسی تاریخی را برگزیدم و در دو هفته، با شرکت در این کلاس‌ها و سخنرانی‌ها و رویدادهای دیگری که دانشگاه برای ما تدارک دیده بود، توانستم با بسیاری از استادان و پژوهشگران زبانشناسی ایرانی صحبت کنم و در جریان جدیدترین آثار و نظرات قرار بگیرم. از مؤسسۀ حامی بسیار سپاس‌گزارم که برای شرکت در این دوره از من حمایت کرد. امیدوارم بتوانم روزی در پیشبرد این مطالعات به‌عنوان محقّقی ایرانی گامی مؤثّر بردارم.