در آذر سال ۱۳۷۳ در تهران متولد شدم. در دوره دبیرستان، علاقه به ادبیات فارسی و مسائل اجتماعی من را مصمم به انتخاب رشته علوم‌ انسانی کرد و در نهایت با کسب رتبه شش کنکور سراسری پا به دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران گذاشتم و مشغول به تحصیل در رشته جامعه‌شناسی شدم. همزمان، آشنایی با فعالیت‌های اجتماعی و همکاری داوطلبانه به عنوان معلم در یکی از سازمان‌های مردم‌نهاد فعال در حاشیه شهر تهران من را با سوال‌های تازه‌ای به دانشگاه برمی‌گرداند که شاید در حالت عادی با آن‌ها مواجه نمی‌شدم. با این سوالات بود که برای ادامه تحصیل در رشته مطالعات توسعه مصمم شدم و در طول این دوره و همزمان با نگارش پایان‌نامه این فرصت را پیدا کردم که با ادبیات حوزه فقر، حمایت‌های اجتماعی و نهادهای حمایتی در ابعاد محلی و ملی بیشتر آشنا شوم. تحلیل نهادی کمیته امداد امام خمینی و بررسی جایگاه آن در نظام رفاهی ایران به عنوان موضوع پایان‌نامه‌ام، در واقع با پرسشی پردامنه‌تر در باب نهادهای حمایتی پرقدرت در ایران آغاز شد؛ که نهادهایی با قدرت و منابع کافی برای تصمیم‌گیری‌های بزرگ و قابل اجرا، چگونه با فقر در ایران مواجه می‌شوند.

در این میان بیش از هر وقت، نقش پررنگ سیاست‎‌گذاری اجتماعی برایم روشن شد و به بررسی و پژوهش در حوزه سیاست‌های رفاهی و نقش نهادهای میانجی در فرایندهای سیاست‌گذاری اجتماعی علاقه‌مند شدم. در حقیقت، سیاست‌گذاری برای من حامل معنایی شد، فراتر از توسعه محلی که تا پیش از این با آن درگیر بودم، و نگاه خیریه‌ای به محرومین در نهادهای بالادستی که در پژوهش پایان‌نامه به آن برخوردم؛ و البته که در نهایت مایلم پرسشگرانه در یک رفت‌وبرگشت میان فرایندهای سیاست‌گذاری و ذی‌نفعان آن حرکت کنم. از دیدگاه من که خود را نیازمند یادگیری و تجربیات بیشتر می‌دیدم، فضای علمی سیاست‌پژوهی در داخل کشور به بسیاری از ابزارهای روش‌شناختی و مفهومی موجود در فضای بین‌الملل مجهز نبوده و دچار نوعی انقطاع از تجارب پژوهشی در این حوزه است. انتخاب رشته سیاست‌گذاری اجتماعی در مدرسه اقتصاد و سیاست لندن به عنوان یکی از بهترین دانشگاه‌های این حوزه، تلاش من برای کاهش این شکاف و بهره‌مند شدن میدان پژوهش سیاست‌گذاری اجتماعی در ایران از ابزارهای روش‌شناختی و مفهومی موجود در جهان است.