در سال ١٣٨۵ در رشتۀ مهندسی مکانیک دانشگاه تبریز پذیرفته شدم. روحیاتِ متمایل به علوم انسانی اما از سال‌های دور در من وجود داشت. همین حال و هوا بود که مرا به سمت مطالعات جدیِ دینی و نیز فعالیت‌های ادبی در حوزۀ شعر سوق می‌داد. با عمیق‌تر شدن پرسش‌هایم از میانه‌های دوران کارشناسی بود که کم‌کم اندیشۀ تغییر رشته در من جدی شد. تا اینکه پس از گذران دوران خدمت، تصمیم به ادامۀ تحصیل در رشتۀ فلسفه علم گرفتم و در سال ١٣٩٣ در مقطع کارشناسی ارشد این رشته در دانشگاه صنعتی شریف پذیرفته شدم. این مقطع را به پایان بردم و در سال ١٣٩۵ وارد مقطع دکترای فلسفه علم و فناوری در دانشگاه صنعتی شریف شدم. در همین دوران بود که به تدریج به نوعی ثبات فکریِ نسبی رسیدم و مطالعات خود را در حوزۀ فلسفۀ ادراک متمرکز کردم. البته این حوزه اساساً ماهیتی بین رشته‌ای داشته و زمینه‌های مختلفی چون فلسفه علوم شناختی و فلسفه ذهن را هم در برمی‌گیرد. رویکرد خاصی که جذابیت زیادی برای من دارد، چنان که نزدیک به ٢ سال است آن را دنبال می‌کنم، رویکرد بدنمندانه به ادراک است، رویکردی (یا به یک معنا رویکردها) که مستقیماً تحت تاثیر جریان پدیدارشناسی، توسط فیلسوفانی همچون هوسرل، هایدگر و به ویژه مرلوپونتی در فلسفه به وجود آمده‌است. من در مقالۀ خود تلاش کرده‌ام تا از این رویکرد، در برابر چهارچوب‌های رایانشی دفاع کنم. شرکت در یک کنفرانس بین‌المللی در دانشگاه انتورپ بلژیک و یک مدرسۀ تابستانی بزرگ با عنوان “پیشرفت‌های اخیر در شناختِ موقعیت‌مند: پژوهش‌های تجربی و فلسفی” در دانشگاه بوخوم آلمان، این فرصت را برای من فراهم کرد تا علاوه بر ارائۀ مقالۀ خود، با برخی از مهم‌ترین چهره‌های این حوزه از جمله شان گالاگر و فیونا مکفرسون دیدار و گفت‌وگو داشته‌باشم. دیدارهایی که منجر به ایجاد روابط علمی با این اساتید بزرگ شد و امکان برگزاری رویدادهای مشترک با این بزرگان را فراهم کرد. رویدادی که به زودی در دانشگاه صنعتی شریف برگزار خواهد شد. امیدوارم که این سفر، سفری که حمایت موسسۀ حامی، در تسهیل آن بسیار موثر بود، گام موثری باشد در معرفی این حوزه نوظهور به فضای آکادمیک ایران و آشنایی و همکاریِ دانشجویان و محققان ایرانی با اساتید طراز اول جهان در این حوزه.